Ik heb lang getwijfeld of ik dit wel zou typen. En als ik het al ging typen of ik het überhaupt online zou gaan zetten. Dat weet ik nu nog niet, ik begin maar gewoon met schrijven. Ik begin gewoon met schrijven omdat ik daarmee mijn hoofd een beetje leeg kan maken. En ik ook wil schrijven als de dingen niet allemaal over rozengeur en maneschijn gaan. Want deze blog gaat over alles behalve dat, over iets heel treurigs en triests. Over iets wat al een hele tijd speelt in de wereld en waar je zeker weleens bij stilstaat maar bewust ook niet te vaak. Tot het zo goed als in je achtertuin gebeurt en het opeens wel heel dichtbij komt.
We wonen hier net, in ons nieuwe huis. We wonen hier heel mooi, leuke buurt en we zijn zo blij dat we dit huis hebben gekocht. Dit is een fijne buurt, alle mensen die we tot nu toe al hebben leren kennen in die korte tijd. Ze zijn stuk voor stuk fantastisch, warm en we voelden ons meteen thuis. Ik ben zelf opgegroeid in een dorp en iedereen hier op straat zegt weer hallo tegen elkaar, iets wat in Venlo miste en waar ik maar moeilijk aan kon wennen. Het dorpsgevoel kwam terug, heerlijk! Maar afgelopen woensdag stond mijn wereld heel even op zijn kop: Er werd geschoten, niet hier in de straat maar een paar straten verder. Gewoon… op klaarlichte dag… Iemand weg, niet meer op deze wereld, een 22-jarige jongen. Voor mij onbekend, maar dat doet er uiteraard niet toe. Hoe dan? Waarom? Hoe kan geweld een antwoord zijn? Hij was gewoon net zo oud als mijn zusje. In wat voor een wereld leven we? Waarin moet onze dochter opgroeien? We lopen door dezelfde straten. Wat als je een keer op de verkeerde tijd op de verkeerde plaats bent? Allemaal gedachten die door mijn hoofd spookten.
En een paar dagen later merk ik dat het me nog steeds bezighoudt, logisch. Ik check het nieuws voor updates. Ik moet zo boodschappen gaan doen. Samen met Lot. Ik weiger om in angst te leven, maar heel even denk ik: “Of moet ik maar binnen blijven?”
Zoiets kan overal gebeuren. Maar het is niet te bevatten dat het gebeurt. En al zeker niet als het zo dichtbij gebeurt.
Liefs,
Nicky
Volg ons via Bloglovin’, Instagram, Facebook of Youtube.
Heel heftig Nicky!
Zoiets is heel vervelend, geef jezelf de tijd!
Zelf heb ik het ook van dichtbij gemaakt, ik was zelfs getuige geweest…..
Het is triest hoe het gaat in de wereld,enige wat we kunnen doen is niet in angst leven en onze kinderen goed opvoeden en van de mooie dingen in het leven genieten…..
Geef jezelf de tijd en ruimte om dit te verwerken en een plekje te geven….
Dikke knuffel
Weinig weurd, schatte. Der velt niks goods te zegge. Haop det ge ôch plekske vindt en heb. ❤️❤️❤️