Inmiddels is de bevalling bijna een half jaar geleden en dus is Mees alweer bijna een half jaar oud, say what?! In januari kwam ik er na een MRI en consult bij de neuroloog achter dat ik sinds 20 weken zwangerschap al rondloop met een hernia. Achteraf gezien een killing en fysiek (soms ook mentaal daardoor) zwaar jaar.
In januari besloot ik na de uitslag van de MRI scan samen met Vanja en de neuroloog om mijn lichaam nog zo’n drie maanden de kans te geven om te herstellen met krachttraining en fysiotherapie. Inmiddels is het april en zijn die drie maanden voorbij. Ik kan gelukkig zeggen dat ik heel veel progressie heb geboekt. De situatie is van bijna onleefbaar naar ‘ik kom de dag redelijk goed door’ gegaan. In januari kon ik niet normaal lopen, elke stap deed pijn en mijn lichaam compenseerde zo erg dat ik scheef liep. Dit zorgde uiteindelijk ook weer voor klachten. Ik kon Lot niet of amper tillen en zelfs Mees kon ik maar heel even dragen. Ik werd beperkt in heel veel dagelijkse dingen, ik kon niet lang zitten/staan en moest rusten (lees plat liggen) tussendoor om de dag door te komen. Ik kon alleen maar op mijn linkerzij liggen en ik kon me niet omdraaien in bed.
Ik was weer 100% vastberaden om lang borstvoeding te geven, maar fysiek gezien was het heel zwaar om alle voedingen zelf te moeten doen. Zittend voeden, liggend voeden, er was geen één houding die pijnvrij was. De ene dag meer dan de andere. Maar no way dat ik dat op ging geven en dat heb ik ook niet gedaan. Mees krijgt nog steeds borstvoeding en ik hoop hem dit nog heel wat maanden te mogen geven. Hoe tof zou het zijn om de WHO norm te halen. Die ligt op twee jaar. Minimaal een jaar is weer mijn doel, net als bij Lot. Als twee jaar lukt ben ik daar heel dankbaar voor maar als meneer er zelf eerder mee stopt heb ik daar na een jaar ook vrede mee. We zien wel hoe het loopt.
Ondanks dat het redelijk lukte om mijn mindset positief te houden was dit achteraf heel zwaar. Zwaar ook om zo afhankelijk te zijn van andermans hulp. Dat besef ik me nu eigenlijk pas. Inmiddels kom ik de dag redelijk door. Ik kan Lot en Mees tillen. Ik hoef niet meer elke dag te rusten en ik sta en loop weer rechtop. Wel heb ik nog continu pijn maar deze is iets minder aanwezig en minder beperkend in vergelijking met januari. De laatste twee à drie weken heb ik wel het idee dat mijn herstel wat stilstaat. Soms denk ik dat ik zelfs weer iets meer pijn heb. Waarschijnlijk ben ik over mijn grens heen gegaan? De pijn zit trouwens in mijn been en niet in mijn rug zoals veel mensen denken. Pijn in het been schijnt dus ook typisch te zijn voor een hernia. Het is een uitstralende zenuwpijn van mijn onderrug/bil tot in de twee kleinste tenen. In januari voelde ik die twee tenen ook niet meer, de zijkant van mijn been was doof en de reflexen waren afwezig. Inmiddels is het gevoel wel wat terug gelukkig.
Vandaag zou de neuroloog me bellen tussen 12:00-13:00 uur om te evalueren en samen het verdere behandelplan te bespreken. Ik heb alleen nog niets gehoord… Ik wilde jullie meteen een volledige update geven maar dat zal dus nog even moeten wachten. Hopelijk word ik vandaag nog gebeld. Anders ga ik er natuurlijk zelf achteraan. De grote vraag is eigenlijk: wel een operatie of toch nog even wachten en mijn lichaam langer de tijd geven? Ik zou ook nog kunnen kiezen voor een pijnblokkade wat de hernia niet weghaalt maar wel de pijn zodat ik zonder pijn verder kan herstellen. Daarbij zijn er wat vragen die voor mij belangrijk zijn voordat ik een keuze kan maken: wat zou het advies zijn als we ooit nog voor een derde kindje willen gaan? Ik kan me er nu nog niks bij voorstellen maar sluit het op de lange termijn zeker niet uit. Ook het antwoord van de neuroloog zal meespelen voor een eventuele derde kinderwens ooit. Want nog zo’n zwangerschap door de hernia? Ik weet niet of ik dat aan kan. Daarnaast wil ik uiteraard alle voors en tegens nog eens goed naast elkaar leggen want hoewel een operatie soms aanlokkelijk lijkt, zit hier natuurlijk ook weer een herstelfase aan vast. Laat staan eventuele risico’s. Aan de andere kant zijn er natuurlijk ook zeker voordelen. En als het toch op een operatie aankomt, waar wil ik me dan laten opereren? Ik hoor goede verhalen over Keulen, aan de andere kant neig ik qua gevoel toch meer naar Nederland?
Lang verhaal kort weet ik dus nog niet zo heel veel maar ik wilde toch alvast een update geven. En stiekem voelt het ook wel heel fijn om even van me af te schrijven. Thanks als je het hele verhaal hebt gelezen 🙂
